موزه عالی هنر آتلانتا، نمونه ای زیبا از معماری سفید - زنگ قلاب بافی

موزه عالی هنر آتلانتا (High Museum of Art)، ساختمانی عمومی و مکانی برای نگهداری آثار هنری است که به جنبه های تطبیقی و مفهومی برنامه های موزه رسیدگی می نماید.

نمای سنتی شهر آتلانتا که موطن این ساختمان پیشرفته به شمار می آید و نیز نقش این شهر به عنوان یک از مهم ترین مراکز فرهنگی در حال توسعه، توانسته است تاثیر به سزایی بر این طراحی خارق العاده بگذارد و زیبایی دو چندانی را برای آن به ارمغان بیاورد.

هر چند که شکل گیری معماری سفید حاصل نظریات و آثار پنج معمار نیویورکی در دهه شصت و هفتاد میلادی بوده است، اما در این میان وفاداری ریچارد مه یر به این نوع از معماری، مهم ترین عامل تداوم و ماندگاری معماری سفید است.

ریچارد مه یر که از او با عنوان شوالیه سفید پست مدرنیسم نیز یاد می گردد؛ از میان انواع کاربری ها و موضوعاتی که به وی ارجاع شده است، معماری برای هنر و فضاهای فرهنگی را ترجیح داده و مراکز فرهنگی و موزه های بسیاری را طراحی نموده است که ساختمان موزه عالی هنر در آتلانتا که بخشی از مرکز هنری وودرو (Woodrow) است، از جمله پیروز ترین و شاخص ترین آثار وی به شمار می آید.

مه یر در این بنا نیز همانند سایر آثار فرهنگی تعریفی متفاوت از رابطه میان شهر، مردم و هنر ارائه می نماید و سعی دارد از گسست میان فضاهای فرهنگی و شهرها بکاهد.

نمونه هایی از کوشش وی را در قالب های خالی مربع شکل درون بنا که در آن ها تصاویری از شهر قابل رویت است و بعلاوه در نحوه تعریف ورودی به وسیله خطی کشیده و شیبدار که از دل بنا به سوی شهر کشیده شده و در ناخودآگاه عابرین پیرامون سایت ترجمان و نشانه ای از دعوت است می توان مشاهده نمود.

علاقه وی به فرم های دایره ای شکل و سازماندهی شعاعی، به طوری که احجام موزه در فشردگی و تمرکزگرایی شدیدی قرار داشته و ضرب آهنگ های مختلفی از صلبیت و شفافیت را نمایان می سازند.

در عین حال شباهت های بسیاری میان این بنا و موزه گوگنهایم نیویورک اثر فرانک لوید رایت وجود دارد: مرکزیت آتریوم چند طبقه با سقفی شیشه ای، رمپ های مدور، دیوارهای سفید و بازی نور و سایه.

آنچه در این بنا مورد نظر معمار بوده است نحوه مواجهه بیننده با آثار موزه، چگونگی حرکت و سیرکولاسیون میان گالری ها و توجه به شخصیت و نیازهای تک تک آثار است.

بدین ترتیب سعی شده است تا آثار به نمایش در آمده تنها از یک زاویه و یک بعد- دید از رو به رو - قابل رویت نباشند بلکه به وسیله رمپ ها و پل ها دید از فواصل مختلف و زوایای متفاوت به هر اثر ممکن شده است.

قرارگیری موزه هنر آتلانتا در محل اتصال خیابان پیچتری و شانزدهم، در حدود 2 کیلومتری مرکز تجاری آتلانتا، و نیز دسترسی آسان به سیستم حمل و نقل عمومی، این موزه را در موقعیت مناسبی از شهر آتلانتا قرار می دهد.

موزه هنر آتلانتا متشکل از 4 بخش جدا از هم است. با این وجود، یکی از این بخش ها که به اتاق میانی موزه، لابی و مرکز همایشات اختصاص دارد، برای متمایز شدن از چهار بخش دیگر، برش خورده است.

جدایی فضای گالری و گردشی در موزه هنر آتلانتا، امکان نظارت فضای مرکزی بر سیستم حرکت را فراهم می آورد و در عین حال وجود پنجره هایی سرتاسری به منظور راهنمایی نور به داخل موزه و ارائه منظره وسیعی از شهر را میسر می نماید.

گالری ها نیز با ارائه منظرههای چندگانه و هم چنین نمایش صمیمانه آثار در مقیاس وسیع، به برآورده نمودن نیازهای وسیع این مجموعه یاری می نمایند.

نوری که به صورت مستقیم و یا فیلتر شده، تمام فضای این مجموعه را درنوردیده است، جدا از جنبه عملکردی، نمادی از نقش موزه در تجلی زیبایی شناختی و آشکار نمودن ارزش های فرهنگی نیز به شمار می رود و هدف اولیه این معماری که کشف ارزش ها و پرورش فهم تفکری مجموعه موزه به وسیله تجربه فضای آن است را تامین می نماید.

منبع: کجارو / disamag.com / کجارو / high.org