حاکمان دوست دارند حافظه ما را از بی رحمی هایشان پاک نمایند - زنگ قلاب بافی

گورنا که ماه اکتبر از سوی آموزشگاه سوئدی به خاطر بینش بی کم وکاست و دلسوزانه اش پیرامون آثار استعمار و سرنوشت پناهندگان در شکاف میان فرهنگ ها و قاره ها برنده نوبل ادبیات اعلام شد، در جریان سخنرانی خود در روز سه شنبه گفت پس از آنکه به انگلیس رسید در پی دوره طولانی فقر و بیگانگی، برایم واضح تر شد که چیزی هست که باید درباره اش صحبت کنم.

او گفت: همان سال های اول زندگی ام در انگلیس بود که توانستم به چنین مسائلی بیاندیشم، وقت زیادی را صرف تامل در زشتی هایی کنم که قادر بودیم به یکدیگر تحمیل کنیم و در دروغ ها و فریب هایی که با آنها خودمان را آرام می کردیم، تتازه نظر کنم. خاتمه آغاز کردم به نوشتن درباره برخی از این تاملات، نه به طور منظم یا سازماندهی شده، هنوز نه، فقط برای اینکه بخش کوچکی از سردرگمی ها و عدم قطعیت های ذهنم را روشن کنم.

گورنا در ادامه از درک عمیقا نگران کننده خود درباره این موضوع صحبت کرد که تاریخ تازه و ساده تری در حال ساخت بود که آنچه را رخ داده بود، دگرگون و حتا محو می کرد. او گفت: آن وقت برایم واجب شد تا از چنین تاریخی دوری کنم و از آزار و بی رحمی هایی بنویسم که حکمرانانمان در پی پاک کردن آنها از حافظه ما بودند.

او بعلاوه می خواست تجربه اش از بزرگ شدن در دوران استعمار را واکاوی کند؛ چیزی که به گفته او پس از مهاجرت به بریتانیا برایش آشکارتر شد زیرا درک بهتری از این واقعیت به دست آوردم که چطور کسی مثل من در برخی داستان های آنها از خودشان می گنجد، در نوشته ها و در گفتمان عادی شان، در قهقه ای که در تلویزیون و هرجای دیگری به استقبال جک های نژادپرستانه می رفت، در خصومت های غیراجباری که در برخوردهای روزمره در فروشگاه ها، ادارات و اتوبوس با آنها روبرو می شدم.

گورنا، اولین افریقایی سیاه پوست که پس از ووله سوینکا در سال 1986 توانست برنده این جایزه گردد گفت: من نمی توانستم کاری برای آن عدم پذیرش انجام بدهم؛ اما همان طور که یاد گرفتم با درک بیشتری بخوانم، این میل در من شکل گرفت که در عدم پذیرش جمع بندی های حاکی از اعتماد به نفس افرادی که ما را خوار می کردند و بی اهمیت جلوه می دادند، بنویسم.

اما این برنده نوبل که به دریافت کنندگان پیشین این افتخار ازجمله هارولد پینتر، دوریس لسینگ و تونی موریسون پیوسته است تاکید نمود که نوشتن نمی تواند صرفا پیرامون بحث و جدل ها باشد؛ اگرچه می تواند تسلی بخش آنها باشد و قوت قلب دهد.

گورنا گفت: نوشتن محدود به یک چیز نیست، به این موضوع یا آن موضوع، این دغدغه یا آن نگرانی و از آن جایی که دغدغه اش زندگی انسان است، دیر یا زود ظلم، عشق و ضعف به موضوع آن تبدیل می گردد. من معتقدم که نوشتن باید سایر جهات را هم نشان دهد؛ چیزی که چشم سلطه جو قادر به تماشا آن نیست؛ چیزی که باعث می گردد مردم به ظاهر کوچک قامت بدون توجه به تحقیر دیگران، به خود مطمئن باشند. پس لازم دیدم در این باره هم بنویسم و این کار را صادقانه انجام دهم، تا زشتی و فضیلت محقق شوند و انسان از میان ساده انگاری و تفکر قالب ظاهر گردد. وقتی این اتفاق عملی می گردد، نوعی زیبایی از آن سر بر می آورد.