سفرنامه یزد: یک روز در یزد؛ هزار و یک داستان در پس - زنگ قلاب بافی

اولین تصویر من از یزد، برمی گردد به سال 84؛ همان سالی که با پیکانِ سفیدِ آقای حیدری هفت نفری رفتیم بندرعباس! حالا اینکه با چه مشقتّی جا شدیم و چگونه به مقصد رسیدیم، بماند برای نامه ای دیگر.

فی الحال راوی، داستان دیگری دارد برای گفتن؛ داستانِ راه. نَقلِ مسیری که مثل نُقل شیرین است که از قلب کویر می گذرد و می رسد به دریا.

این جا، یزد است. دم دمای صبح است. بابا را خواب گرفته است و دستان آقای حیدری فرمان را! آن موقع ها وِیز نبود که مقصد را وارد کنی و بگوید: بزن بریم!

بابا اما توی این داستان همچین نقشی را بر عهده داشت و بین خواب و بیداری، به همه مسیر های پیشنهادیِ آقای حیدری یک بزن بریم محکم می گفت! آنقدر زدیم و رفتیم که یکهو چشم وا کردیم، دیدیم وسط قبرستانیم و رو به رویمان نوشته: قصّار خانه

در تاریکْ روشن آن صبح، شاید نمی شد گرگ را از میش تشخیص داد، اما هفت جفت چشم متعجبِ خندان از پیکانِ رنگ پریده وسط قبرستان، چیزی نبود که بگردد نادیده گرفت یا فراموش کرد.

چهارده سال بعد، دوباره اینجایم. اسنپ گرفته ام. نشسته ام توی ماشین و راننده لوکیشنِ هاستل را وارد می نماید. وِیز می گوید: بزن بریم و راه می اُفتیم!

ظُهر است. نور زرد و طلایی خورشید افتاده بر تنِ کاه گِلیِ خانه ها. من مبهوتِ سکوت و نجابت این شهر، در دلم آرزو می کنم وِیز چشم هایش را ببندد و بین خواب و بیداری، متّصل بگوید بزن بریم و گم شوم دوباره. گم شوم در پستوی این کوچه های گرم و روشن و غرق نور شوم و رنگ.

رسیده ایم انگار! رو صفحه گوشیِ آقای اسنپ این طور به نظر می رسد؛ اما خبری از هاستل نیست!

کوچه ها را چند بار بالا و پایین می کنیم، نشانی را از محلی ها می پرسیم، اما کماکان خبری از هاستل نیست و ما گم شده ایم.

یزد شوخ است. یک بار قصّار خانه روبه رویت سبز می نماید، بار دیگر هاستلت را با دیوارهایش می پوشاند تا بیش تر بگردی، بیش تر جست وجو کنی و احتمالا بیش تر دل بدهی.

یزد دل بر است. این را وقتی وارد دالون می شوم، بیش تر می فهمم. خانه ای قدیمی، خارج از هیاهوی جهانگردیِ بافت، با صاحب خانه ای که پسری ا ست سر جمع بیست ویکی دو ساله، اما به قدر کفایت آقا.

خانه سه چهار اتاق دارد که آخرینش مال من است. اتاقی روشن و صمیمی با ملحفه های تماما سفیدِ پاکیزه.

خرداد ماه است. گرمای هوا را باد کولر می برد و خنکی مبسوطی روی پوست صورتم سُر می خورد و می ریزد توی چشم هام. پرده پلک ها را می کشم. هوای تازه که می رسد به مغزم، یادم می افتد گشنه ام.

دو اتاق آن طرف تر، آشپزخانه اشتراکی ا ست. ظرف های سفالیِ سفید، با صورتِ خورشیدی آبی و خندان، توی کابینت نشسته اند. از یخچال تخم مرغ برمی دارم. می پزم. می خورم. معده ام آبیِ آرام می گردد و چهره ام خورشیدِ خندانی که لباسِ سفیدش را به تن نموده و راهیِ تماشاست.

روی نقشه، نزدیک ترین جاهای دیدنی یزد را علامت زده ام. میدان امیر چخماق همین بغل است. پیاده راه می افتم و آفتاب که می رود، می رسم. همه جا نارنجی است و انعکاس بنا توی آب حوض خیره کننده است.

انگار که خورشید در این شهر، پشت کوه نمی رود. همواره هست. از آسمان می رود توی تن بناها و از بناها می ریزد توی آب. جهانگرد ها این جا بخشی از بافت شده اند انگار. یک مردی که شمایلی شرق آسیایی دارد، سخت مشغول عکاسی است و غرق حضور لبخند می زند.

درکی از زمان ندارم این جا. هرچه هست مکان است. تا چشم کار می نماید، زندگی جاری است. جریانی که مرا می کشد و می برد با خود به مسجدِ جامع.

یزد مهمان نواز است. عدس پلو می دهد به جمعی که میهمان مسجد هستند. چه عدس پلویی! چه جمعِ خوشی! چه کِیفِ کوکی!

شب است. کبکم بی محل خروس می خواند وقتی از سنگ فرش ها برمی گردم. بافت را گذاشته ام برای فردا. می خواهم خاطرات امشب را مزه کنم، تا صبح بنوشم و مست شوم. تاکسی رسیده است. به دالون برمی گردم و روز اول این گونه به سرانجام می رسد.