فیلم بزرگترین شومن؛ قصه دلپسندی که منتقدان دوستش نداشتند - زنگ قلاب بافی

اگر دیمیان شزل دو سال پیش فیلم لالالند را می سازد که با استقبال خوبی از سوی منتقدان روبه رو می شود پیش تر برای نشان دادن پیوندش با موسیقی ویپلش را ساخته که موزیکال نیست اما به دنیا موسیقی نقب می زند. از طرف دیگر لالالند یک جور ادای دین به موزیکال های قدیمی هالیوود هم هست.

بزرگترین شومن به آن سطح و مقدار نمی رسد. ولی جاه طلبی گریسی برای ساخت یک فیلم موزیکال خوش آب و رنگ قابل ستایش است. موزیکالی که بیشتر از آن که به لالالند نزدیک باشد از سبک و سیاق بینوایان تام هوپر پیروی می نماید. این را فقط به این خاطر نمی گویم که نقش اول هر دو فیلم را هیو جکمن به طرز درخشانی بازی نموده بلکه بیشتر به خاطر شیوه استفاده از موسیقی که به جای قطع کردن قصه فیلم، دیالوگ ها را به شکل موزیکال بیان می نمایند. در حقیقت بخشی از درام و دیالوگ ها به یاری آوازها پیش می رود.

دیالوگ هایی که یکی از کسانی که پشت آنهاست، بیل کاندون، نویسنده موزیکال های بزرگی مثل شیکاگو و دختران رویایی است. قصه ای که بدون پیچیدگی به سبک کلاسیک های هالیوود روان و شیرین پیش می رود.

قصه فیلم اقتباسی از زندگی یک شخصیت حقیقی است: پی.تی.بارنوم یکی از دوره گردهای افسانه ای و رییس یک سیرک بزرگ بود. جمله معروفی از بارنوم هست که کارگردان فیلم قطعا به آن باور داشته. بارنوم می گوید: هر چقدر فریب شما بزرگتر باشد، مردم بیشتر آن را دوست خواهند داشت و باور می نمایند.

فیلم بزرگترین شومن با صحنه های باشکوه سیرک و آوازخوانی های متعدد مخاطبش را فریفته و مسحور می نماید. پشت موسیقی درجه یک آن که تلفیق هیجان انگیزی از راک و پاپ و اپراست دو آهنگساز بااستعداد به نام های بنج پاسک و جاستین پل قرار دارند. همان کسانی که پشت موزیکال درخشان لالالند هم بودند.

سکانس اول فیلم ناامیدنماینده است. جایی که بارنوم را در حقیقت در میانه فیلم در سیرک خالی اش می بینیم. فلاش بک سریع اولیه برای نشان دادن کودکی دوره گرد مشهور مفید است. عشق و دخترک ثروتمند، چریتی هم باورپذیر از کار درآمده به همین علت وقتی به دوران بزرگسالی شان می رسیم ازدواج آنها و رابطه محبت آمیز شان دور از فکر نیست.

با این حال یکی از مسائل فیلم به انتخاب بازیگرانش برمی شود. شخصا هیو جکمن را دوست دارم. در طول فیلم هم به نظرم کارش خوب است به خصوص که تجربه آوازخواندن و اکت موزیکال را در موزیکال بینوایان هم به نوعی تجربه نموده اما از لحاظ منطق قصه سن و سال اش به این ماجرا نمی خورد. با این وجود به لطف بازی اش این نقیصه خیلی توی چشم نمی زند.

بقیه بازیگران خیلی خوب هستند. ربکا فرگوسن در نقش خواننده اپرای مجلل احساساتی که عاشق بارنوم می شود درخشان است. میشل ویلیامز توانسته این بار از لبخندهای شیرین اش در نقش کاراکتری استفاده کند که کمی رویاگونه دارد و همین باعث می شود همه آن ایستادن های صبورانه اش پای بارنوم حال و هوای فانتزی داشته باشد که با اتمسفر فیلم سازگار است. و یک زاک افرون که زیر سایه هیو جکمن تبدیل به جوان اول فیلم می شود.

فیلم همان شعارهای موزیکال های قدیمی را دنبال می نماید: دنبال رویاهایت برو تا پیروز بشوی. خودت باش. از کسی که هستی خجالت نکش. به دوستانت وفادار بمان.

درحقیقت از هر فیلم موزیکالی تکه ای برداشته و آنها را به هم چسبانده است. نتیجه؟ واقعا بد از کار درنیامده. در تمام مدت فیلم به لطف موسیقی خوب و آوازها و بخصوص صحنه پردازی و فیلمبرداری مجذوب کننده چشم از صفحه برنداشتم.

حتی منتقدانی که به فیلم تاخته اند هم منکر شیرینی آن نیستند هرچند ایده فیلم درباره بارنوم را احمقانه می دانند. خب بنظرم با ارفاق می شود گفت فیلم نگاه ساده انگارانه ای به کاراکترش دارد و لزوما به چشم یک فیلم بیوگرافیک درباره زندگی بارنوم نباید به آن نگاه کرد. برای من بزرگترین شومن یکی از آن نمایش های پرزرق و برق هالیوودی بود که از تمام امکاناتش استفاده می نماید تا شما را به هر ترتیبی با داستانش همراه نگهدارد و پیروز هم می شود.

فیلم البته لایه های عمیقی ندارد. شخصیت پردازی ها حتی در خصوص کاراکتر بارنوم پیچیده نیستند و همه چیز به سادگی قابل حدس است. چیزی که فیلم را سرپا نگهمیدارد استفاده از کلیشه های هالیوودی است.

و برای لذت بردن از یک قصه ساده هیچ چیزی بهتر از کلیشه های هالیوودی نیست.